Paula van de Vijver is verantwoordelijk voor alle werkzaamheden in de wijngaard van De Kleine Schorre in Dreischor. De 12 hectare aan druivenplanten betekent hard werken en zorgt voor de nodige druk. “Maar ik heb geleerd op tijd te ontspannen, zeker na mijn ziekte. Bij mijn paarden kom ik helemaal tot rust.”

TEKST BARRY HAGE • BEELD PICTURE BAR

Normaliter is Paula van de Vijver, vriendin van wijndirecteur Johan van de Velde, de drijvende kracht op de achtergrond. Komend jaar zal ze echter ook regelmatig een stap in de spotlights zetten. In augustus werd ze namelijk gekroond tot Zeeuws Wijnkoningin. Op de warmste Prinsjesdag ooit gaan we op ‘audiëntie’ aan de Zuiddijk in Dreischor. 

Op het terras van het Proef­lokaal van De Kleine Schorre genieten mensen van een lunch en bijpassende wijn. Enkele bezoekers nemen een kijkje in de boerderijwinkel. Kilometers verderop, verstopt tussen de wijnranken, treffen Paula van de Vijver en haar team van vier mensen voorbereidingen voor de oogst. “Een hoogtepunt waar je het hele jaar naartoe werkt”, aldus de geboren Rotterdamse.

Gezond

“Als God in Frankrijk”, omschrijft Paula haar gevoel nu de zon weldadig schijnt. Vaak is het ook anders, want in weer en wind wordt buiten gewerkt. “Het is daarom absoluut gezond werk. Bovendien lopen we heel veel. Nee, ik hoef niet te hardlopen of te fitnessen. Ik kan zo de Omloop Goeree-Overflakkee of Kustmarathon doen, daarvan ben ik overtuigd.”

Snoeien, aanbinden, stammen poetsen, dieven, ontbladeren, plukken, … alle werkzaamheden in de wijngaard van 12 hectare zijn Paula’s verantwoordelijkheid. “In piekperiodes, zoals in juli bij het dieven, lopen er hier zo’n 25 mensen. Die moet ik dan aansturen.” Vaak is het ook zeer nauwkeurig werk. “Als je het snoeien niet goed doet, heb je in de zomer geen druiven. Daar ligt dus best druk op.” Haar grote steun en toeverlaat is sinds jaar en dag Wim Kommer, fulltime vrijwilliger bij De Kleine Schorre.

Buiten haar werk in de wijngaard helpt Paula ook nog eens bij het bottelen en doorloopt ze samen met Johan het proces van wijnbereiding. 

Op de rem

Als keiharde werker moet Paula opletten zichzelf niet voorbij te lopen en tijd voor zichzelf te pakken. “Ik kon me vroeger helemaal verliezen in het werk. Nog steeds staat het bedrijf op één, maar dat is een gedeelde eerste plek geworden: werk én mijn paarden. Twee jaar geleden kreeg ik kanker. Sindsdien heb ik ontspanning nog meer nodig dan voorheen. Op een paar uur na had ik het niet overleefd… ‘s Zondags ben ik geopereerd en maandagochtend zei de chirurg: als we hadden gewacht tot vanochtend had je het niet overleefd. Dat kwam heftig binnen… Ik heb er veel positiviteit uitgehaald. Ik kan de rem erop zetten, want er is meer dan werk, zoals het genieten van de paarden. Dat heb ik echt nodig.”

Paardrijden

De liefde voor paarden begint al op vierjarige leeftijd. “Ik ben begonnen op een shetlander.” Op de boerderij van haar ouders – eerst in Rhoon en later in Achthuizen – is het een komen en gaan van pony’s en paarden. “Mijn vader vond het leuk om te kopen en verkopen.” Als kind heeft ze vooral gesprongen met de pony’s. “Dat vond ik uitdagender dan dressuur.”

Voordat ze op Wijnhoeve De Kleine Schorre aan de slag ging, werkte Paula zo’n vijf jaar op een handelsstal. Dagelijks was ze bezig met dressuurpaarden. Met haar eigen paard Nick reed ze fanatiek wedstrijden. Later volgde Vledder. “Ik had inmiddels een relatie met Johan, maar het paard stond op stal in Bruinisse. Johan wilde geen paarden op het erf.”

Overstag

Nadat ze Vledder moest laten inslapen, had Paula een jaar lang geen paard. “Maar ja, eenmaal besmet met het virus… Bovendien zag ik hier overal gras om mij heen!” Johan ging overstag en er kwam een weide en paardrijbak. Er volgde zelfs een tweede paard. Met een brede glimlach: “Toen Johan een bosmaaier kocht, zei ik gekscherend dat ik dan ook wel weer wat mocht kopen. Dat werd een veulen van Manege Balans. Eerst stonden de paarden in de hoek van de schuur, maar sinds drie jaar zijn er stallen achter de schuur. Heel fijn. Dat is echt een plek waar ik mijzelf kan terugtrekken en afstand kan nemen van het werk.” 

De paarden Auxerrois en Gewürztraminer vragen dagelijks aandacht. Zo’n vier à vijf keer per week probeert Paula te rijden. “Eén keer in de week zou ik les hebben, maar dat wordt vanwege de drukte eerder één keer per twee weken. Maar ik regel wel steeds meer dat ik ’s middags een paar uur bij de paarden kan zijn.” 

In de weekenden rijdt ze regelmatig wedstrijden in de Z2-klasse. “Afgelopen weekend heb ik nog drie punten gehaald bij een tweedaags evenement in Stad aan ’t Haringvliet. Vaak heb ik ook geen punten, maar ik vind het zó leuk om te doen. Dat doe ik tegenwoordig alleen nog met Gewürztraminer, want Auxerrois heeft daar niet zoveel zin meer in. Daarmee heb ik wel nog ZZ-Zwaar gereden en dat vind ik als hobby best een hoog niveau.”

Druivenrassen

Toepasselijk dragen beide paarden de naam van een druivenras. “Als je te laat bent met het aanmelden van een naam, krijgt een veulen de letter die bij dat ene jaar hoort. Dat staat zo in het stamboek van KWPN (Koninklijk Warmbloed Paard Nederland). In dit geval was dat de ‘A’. Ik vond het leuk om daarmee iets te doen en een druivensoort te kiezen.” Dat werd dus Auxerrois, een wijn die op de wijnhoeve wordt verkocht. 

Het andere paard werd omgetoverd van Great Diamond naar Gewürztraminer. “Van die druivensoort hebben we vier rijtjes staan. Daarvan wordt de ‘Paula Wijn’ gemaakt. Dit jaar proberen we hem weer te maken. Dat lukt niet altijd, want het is een moeilijke druif die erg gevoelig voor het weer is. Of er een overeenkomst tussen de druif en het paard is? Jazeker, ze zijn allebei spicy, er zit pit in!”