“Dat vind ik nog het mooiste van de hele reis van de afgelopen jaren: dat als je een droom hebt, het ook echt kan gebeuren. In mijn geval was dat racen op Kona, Hawaï tijdens de Ironman World Championship. Dat betekende eerst hoog eindigen in een kwalificatiewedstrijd en dan mogen deelnemen. Voor mij het hoogst haalbare in de triatlonsport.

Het verhaal begint ongeveer 8 jaar geleden met een terloopse opmerking van een vriendin over Ironman in Hawaii. Of dat iets voor mij was... Mijn interesse was gewekt. Het zaadje gepland. Ik heb mij volledig op de sport geworpen: trainen, wedstrijden en stapje voor stapje gegroeid.

Ik verdiepte mij in de historie van de race en ben de races gaan volgen. Ik kende het parcours uit mijn hoofd: zwemmen in de baai, Alii Drive, omhoog bij Palani Road, de snelweg Queen-K op. Keren bij Hawi. Terug, langs het vliegveld. De weg langs Energie Lab, 7 heuvels. 41 bochten. Ik heb daar jaren ‘getraind’, in mijn hoofd.

Nu jaren later zaten we als gezin – Hanneke, Elsje, Sam en ik – de dag na de race aan het water op een van de mooiste plekken op aarde. Sinds lange tijd had ik een heerlijk biertje voor me staan. Vermoeid, maar voldaan. Mijn gekke idee om ooit op Kona te racen had ons vieren daar gebracht. Gek genoeg was de race of het finishen niet mijn echte hoogtepunt. Dat was dat ene moment, een dag later. Begrijp me niet verkeerd, het passeren van de finish was geweldig, de race, het afzien en de mentale strijd zal ik nooit vergeten. Maar dáár, op die mooie plek vraagt mijn zoon: ‘Vind je het niet jammer? Dat het over is? ’ Ik antwoord: ‘Nee, het is goed zo. Ik ben opgelucht. Het was prachtig, maar ik ben ook blij dat het klaar is.’ Het gesprek gaat verder over momenten in de race waar het bijna misging.

Zoon Sam vraagt: ‘Wat nou als je de finish niet gehaald had? Was het dan allemaal voor niets geweest? Was het dan mislukt?’ Wederom was mijn antwoord: ‘Nee, zeker niet.’

Al pratend kwamen we met z’n vieren tot de conclusie dat de droom niet de finish in Kona was. Kona was meer een richting. Een soort baken. Iets om mijn energie op te richten. Mijn ziel en zaligheid. En potverdorie wat heeft het me veel moois gebracht. Het trainen, de wedstrijden, fitheid, energie, de reis met z’n vieren, een nieuw bedrijf, mijn boek. Allemaal vruchten van dezelfde boom. Allemaal dingen die onderweg zijn ontstaan.

Ik vroeg Sam wat zijn droom was. Films maken. We fantaseerden dat als dat je droom is en je stelt bijvoorbeeld het winnen van een Oscar als doel. Je gaat naar de filmacademie, je gaat stage lopen, maakt je eerste films, acteert, je leert de techniek, het snijden, belichting, casting. Je start misschien je eigen productiebedrijf, maakt uiteindelijk de films die je wilt maken, werkt met fijne en creatieve mensen. Je haalt voldoening uit je werk. En dan op een dag wordt je genomineerd, maar die Oscar gaat net aan je voorbij. Is het dan mislukt? Unaniem was het antwoord: Nee, absoluut niet. Je hebt al die tijd gedaan wat je wilde doen. Al die tijd heb je je talent gebruikt en ontwikkeld en natuurlijk, als je zover komt, wil je hem winnen ook. Maar uiteindelijk is dat niet waar het om draait.

Lachend hadden we een cliché vastgesteld en meegemaakt. Daar op een van de mooiste stranden in wereld met een ondergaande zon en een lekker biertje. Samen.”