Hij is zwak. Praten lukt niet meer. Bewegen ook niet. Hij beseft: ik ga sterven. Hij kijkt terug op zijn leven en beseft: ik heb niet geleefd en ik wilde nog zoveel... “Toen opende ik mijn ogen. Het bleek een droom te zijn. Het was een heftige ervaring, maar ik leefde en had dus nog een kans. Ik besloot het roer volledig om te gooien”, kijkt Ed Dijst uit Dreischor terug op een rigoureuze stap in zijn leven.

Ed woont ten tijde van de droom in ’t Gooi en werkt als bedrijfsleider bij een hoveniersbedrijf. “Ik was altijd bezig en zag de kinderen amper. Ik zat vast in een stramien van moeten, moeten, moeten. Lag ik met kerst op de bank te slapen, omdat ik zoveel overuren had gemaakt. Ik kreeg alle lof voor mijn kennis als natuurhovenier, voor wat ik deed als kunstschilder, voor mijn fotografie… Maar ik leefde niet, ik werd geleefd. Ik had al eens een burn-out gehad.”

Ommezwaai

De baan wordt opgezegd, de vier zoons van school gehaald en Zeeland is de nieuwe bestemming. “’t Gooi was dramatisch qua verkeer en op straat groette men elkaar al niet eens meer.” Zeeland trekt voor het eerst als zijn baas bij het hoveniersbedrijf er een vakantie heeft gehad. “Het was slecht weer geweest, maar hij kwam hartstikke bruin terug en zei juist prachtig weer gehad te hebben.” Reden dat de familie Dijst later Renesse als vakantiebestemming kiest. “Het mocht niet te duur zijn, want ik was alleenverdiener. We ontdekten dat de provincie meer was dan een paar dijken, polders en boeren. Het was geweldig.”

Noodlot

Ed laat zijn oog vallen op een pand in Burghsluis met mooi uitzicht over de Oosterschelde. Hij wil er een kwekerij en cafetaria beginnen. De avond voor de overdracht gaat de verkoop echter niet door. “Die man had een erfenis ontvangen en zat niet meer in geldnood. Weg plannen. Boos dat ik was. Eén groot drama. Pas achteraf bleek het een waardeloze plek. Een kwekerij kon helemaal niet vanwege het zout van de zee. De dijk werd verhoogd dus het uitzicht was weg en de boten die er voerden, bleken zelf friet aan boord te verkopen.”

Zo zorgt het noodlot – of is het toeval? – dat de familie Dijst in Dreischor een pand koopt. “Een enorme bouwval: verzakt, lekkend dak, verrotte kozijnen, waardeloze verwarming… Iedereen verklaarde me voor gek, maar ik zag het wel zitten. Hoe groter de rotzooi, hoe leuker de uitdaging. En pandjes opknappen deed ik al langer naast mijn werk als hovenier. Ik verdiende er meer mee dan bij mijn baas.”

Van doorverkopen komt het niet. Sterker nog: hij begint er op den duur zijn eigen natuurhoveniersbedrijf, vijvercentrum ’t Groene Kikkertje én Rana Natuurpark. Het park toont hoe je van een kale akker een mooi stuk natuur kunt maken en met minimaal onderhoud. Het is daar waar zijn leven een nieuwe opvallende wending neemt.

Spiritueel

Om bezoekers van het park onderdak te kunnen bieden bij regen, bouwt hij een grot. Daarvoor heeft hij namelijk geen vergunningen nodig en dat scheelt een hoop tijd en gedoe. “Aan kinderen van de basisschool heb ik er nog biologieles gegeven. Een grot, open haard, kaarsjes… die dag kon niet meer stuk voor ze.”

Dan vinden er opvallende gebeurtenissen plaats. Zoals die ene bezoeker die met hoofdpijn aankwam, maar in de grot er plots vanaf was. “Ik ontdekte rond mijn negende dat ik hooggevoelig ben. Ik vergelijk het met een soort autisme. O, dat is een dromer, zeiden ze dan. Ik deed niets met het spirituele, want in mijn tienerjaren waren meiden belangrijker. Trouwen, kinderen, werk... er was nooit tijd voor.”

Hoewel hij allerlei ‘signalen oppikt’ wil hij er in Dreischor aanvankelijk ook niet aan. “Daar had ik geen tijd voor. Ik had zes, zeven man personeel lopen en geen zin in gezeur. Krijg je van die zweverige mensen: oh, een vlindertje zus, een elfje zo, kaboutertjes… Daar moet ik niets van hebben.”

Healing

Uiteindelijk besluit hij – nu zo’n vijftien jaar geleden – zich er alsnog in te verdiepen. “Ik leerde over energiebanen, zogenaamde leylijnen, die over de aarde lopen. Er gaat er één dwars door mijn grot, terwijl toen ik die bouwde er geen weet van had.” Er volgt een sensatiestuk in De Telegraaf en een artikel in Para-Visie. “Gingen er opeens mensen bellen of ze langs konden komen voor een sessie. Ik schrok. Wat is een sessie? Wat moet ik dan doen? Ik had er geen tijd voor vanwege het werk. Maar ja, ik had A gezegd. Zo ben ik erin gerold. De eerste kwam uit Utrecht: burn-out en een whiplash. De tweede: idem. De derde ook. Van de eerste vijftig hadden er 48 dezelfde klachten! Die mensen kenden elkaar niet, kwamen vanuit heel Nederland en met dezelfde klachten. Niemand wist van mijn vroegere burn-out, maar wie kon die mensen het beste helpen? Iemand die dat zelf ook ervaren heeft.”

Ed ontdekt dat hij mensen kan helpen. Zodra hij elf jaar geleden met pensioen gaat, nemen het aantal healing-sessies snel toe. “Een jaar geleden had ik soms tien sessies in de week. Omdat ik weet dat ik mensen kan helpen, zeg ik niet makkelijk nee. Maar ja, ik had al eens een burn-out gehad en mijn vrouw zag me amper. Toen we er samen over gepraat hadden, werd het vanzelf minder druk.” Hij schat inmiddels 2.500 healing-sessies gedaan te hebben.

Voorgebakken

Het interview vindt plaats in de tuinkas. De houtkachel is flink opgestookt en verwarmt niet alleen, maar heeft een belangrijke andere functie. Ed: “De kachel trekt lucht uit de ruimte en er komt weer frisse lucht binnen via de deur en het dakraam die iets openstaan. Ik heb het beste ventilatiesysteem wat je maar kunt bedenken! Je zit dus eigenlijk in de buitenlucht en mijn overtuiging is dat je zo eigenlijk geen corona kan krijgen.”

In de kas ontvangt hij ook zijn gasten voor de healing--sessies, waarna die wordt vervolgd in de grot.

“Mijn rechterhand is mijn antenne en houd ik boven het lichaam. Bij plekken die tintelen, blijf ik langer. Bepaalde drukpunten behandel ik. Dat is wat ik doe of zoals de Zeeuwen zeggen: ik doe ma ’n dodde. Over het algemeen zijn de pijnen gehalveerd of helemaal weg.”

Zich op de borst kloppen, doet hij niet. “Ik doe het namelijk niet zelf. Ik krijg hulp van mijn ‘gids’. Iedereen heeft er een. Anderen noemen het een engelbewaarder of beschermengel. Mijn voorrecht is dat ik ermee kan communiceren. Als ik wat vraag, krijg ik antwoord. Ik kan het niet minder zweverig uitleggen dan dit. Maar als iedereen er stil bij zou staan, hebben we toch allemaal ingevingen? Ik ben dus maar een tussenstationnetje. Mijn aandeel is dat ik geconcentreerd ben, luister, en dat iedereen voor mij net zo belangrijk is, ik geef vertrouwen.”

Resultaat

“En hoe of wat maakt mij ook allemaal niet uit. Het zal me aan mijn kont roesten of het nou engeltjes of kaboutertjes zijn of de heer Jezus of Allah. Ik zie resultaat bij de mensen die ik help en daar gaat het om.”

Ed vertelt vier mensen uit een rolstoel geholpen te hebben. “Een vrouw had lage rugklachten. Medicijnen, dan weer andere medicijnen, dan weer pilletjes om de bijwerkingen van de andere pillen te ondervangen. Medicijnen zijn vaak een doodlopende weg. Ondanks allerlei medicijnen en therapieën belandde ze in een rolstoel. Op dat punt hoorde ze van mij. Dat is geen toeval. Ze kwam hier onverwachts aan en ging naar huis zonder pijn. Ze dacht het vervolgens alleen te kunnen redden, maar kwam nog een keer terug toen ze zoveel pijn had dat ze haar voet wilde laten amputeren! Geen specialist wist wat het was. Kicken om zoiets aan te pakken. Dat is mijn ego. Dat is tegenwoordig een vies woord, maar het is de motor, je drive, je motivatie. Twintig minuten was ik bezig en de pijn was weg.”

Botsende werelden

Buiten al het hooggevoelige beschouwt Ed zich vooral als wetenschapper. “Als ik mij concentreer, kan ik mijn linker- en rechterhelft ‘splitsen’. De ene is voor spiritualiteit, gevoel, emotie, creativiteit. De andere kant is het rationele. Bij een sessie schakel ik het rationele uit, want daar heb ik alleen maar last van. Andersom kan ik ook alleen de rationele kant gebruiken. Dat doe ik als ik bijvoorbeeld met een plant bezig ben. Ik wil alles weten. Waarom groeit iets, maar vooral waarom groeit iets níet. Op het gebied van vijvers ben ik een van de pioniers in Nederland. Maar de wetenschap en dat spirituele, daar kun je helemaal niets mee! Dat botst aan alle kanten! Je kunt namelijk niets meten of bewijzen.”

Corona

Dan komen we bij de vraag die de aanleiding vormde voor het interview: hoe kijkt hij aan tegen de corona-crisis? “Corona past naadloos in de evolutie. Als er van iets te veel is, grijpt de natuur in. Er zijn te veel mensen. Maar ja, om dat nu op te schrijven… We eten daarnaast te veel én ongezond. Een voorbeeld: een boer heeft melkkoeien in een wei waar allerlei kruiden staan. Koeien weten precies wanneer ze wat moeten eten en zijn gezond en sterk. Maar dan moet de melkproductie omhoog. Het onkruid wordt weggespoten en er wordt speciaal gras gezaaid. Dan komt het gesodemieter. De koeien krijgen kwalen, waarvoor ze medicijnen krijgen wat ook weer van alles aantast. Dan is mond-en klauwzeer of varkenspest toch logisch? Je wil niet weten wat voor troep er in ons eten zit. An apple a day, keeps the doctor away? Als het weer een beetje tegenzit, wordt een appel twaalf tot vijftien keer bespoten! Verschrikkelijk.”

Eigen schuld

“Het klinkt lullig, maar de corona-ellende is deels onze eigen schuld. Als we gezonder zouden leven, zouden we in staat moeten zijn het virus de baas te zijn. Hoe beter onze conditie, hoe beter onze immuniteit. Maar het gaat verschrikkelijk slecht met de mens. We zijn niet alleen met te veel, maar hebben ook een ongezonde levensstijl. Door mijn burn-out ben ik gaan inzien dat de mens zich wil waarmaken. We willen een veer in onze kont of minimaal een veertje. Je moet presteren. In de naoorlogse jaren gold dat ook sterk: diploma’s halen, een vak leren, want dan ben je wat in de wereld. Later bleek dat het daar allemaal niet om draait. We leven gejaagd en stress tast ons immuunsysteem aan. We willen van alles hebben en denken zo gelukkiger te worden. Maar dat werkt niet. We zitten in een soort stroomversnelling en zijn niet meer tevreden. In mijn jeugd, in de naoorlogse jaren, was er bijna niets. Alles wat er bijkwam, was fantastisch. Had je voor het eerst weer een bal gehakt op je bord liggen! Die werd in stukken gesneden, zodat je er meerdere dagen van kon eten. We waren snel tevreden met simpele dingen. Nu moeten we de meest extreme dingen tevoorschijn halen om nog gelukkig denken te worden. Vroeger ging je een week in Nederland op vakantie, maar nu willen we minstens naar Indonesië of Sri Lanka. We zijn onszelf aan het vernietigen. We hebben ons leven volgepropt met allerlei zogenaamd belangrijke zaken. Als je in deze context corona plaatst, is het een volkomen logische reactie van de natuur om ons nu te pakken te nemen. Dat was ooit ook zo met de Spaanse griep.”

Ed ziet dat spiritualiteit in opkomst is. “Mensen zoeken een alternatief voor de huidige manier van leven van meer, meer, meer.... Het is een zeepbel. De meeste mensen stranden.”

Hoe je uit dat stramien komt, is de vraag. “We zitten vast aan ons inkomsten- en uitgavenpatroon. Dat maakt het lastig. Mooie woning, vakanties, nieuwe auto, bankstel … We moeten geld ophoesten, anders moeten we dat opgeven. We leven krampachtig. Mensen kiezen voor veiligheid, zekerheid. Dat weerhoudt de meesten. Ik verliet dus wel ooit het veilige en mooie Naarden om in een bouwval in Dreischor te gaan wonen. Ik zeg: volg meer je gevoel.”